Creativiteit kun je niet pushen of forceren. Als het niet stroomt dan stroomt het niet.
Soms komen de woorden vanzelf en een ander moment voelt het als een hele bevalling, een marathon of het beklimmen van de Everest. Al denk ik niet dat deze prestaties met elkaar te vergelijken zijn. Je herkent waarschijnlijk wel het gevoel dat je iets moet of wilt opleveren, maar dat er gewoon niets uit je handen komt.
Mag dat van jezelf?
Is het erg om niet altijd te kunnen leveren wat je afgesproken hebt?
Ik zie het bij mijn klanten; het verantwoordelijk voelen en niet verantwoordelijk zijn. Waar ligt die grens? Hoever ga jij daarin? Als het bij je past en je energie krijgt van verantwoordelijkheid dragen en de leider zijn, dan klopt het voor jou. Ik zie ook vaak, dat men hier juist energie op verliest en toch doorgaat, want we vinden dat we moeten leveren. Dat hebben we afgesproken, toch?
Wat als je een keer een deadline ‘skipt’, omdat het gewoon niet lukt? En als je dit dan tegen jouw team of jouw leidinggevende zegt. Hoe erg is dit dan? Wat is het ergste wat er kan gebeuren? We zijn geen supermensen en hebben dus ook onze mindere dagen.
Minder werken en beter werken
Het lijkt alsof we de lat steeds hoger leggen voor onszelf en daarmee dus ook voor de ander. Het kan altijd meer, sneller en beter. Tijd is geld… Waarom moet het sneller? Wat is er dan, als het af is? Dan ligt daar weer de volgende deadline, want het kon toch zo snel? Wanneer stopt dit? Wanneer kunnen we weer terug naar waar we 20 jaar geleden waren?
Toen ik mijn carrière in 2000 (oh, dat klinkt oud) startte in de jeugdzorg was er geen mobiele telefoon en kreeg ik memo’s als er iemand voor me gebeld had. Met de vraag of ik die terug kon bellen. Als je de deur uit was voor een afspraak was je niet bereikbaar. Hoe heerlijk was die tijd!
‘Reality check’, we leven nu 23 jaar later! ‘I know’, maar hoe lekker is het om daar even aan terug te denken. Wat uit het verleden, kunnen we mogelijk meenemen naar de toekomst? Hoe kun je bijvoorbeeld in deze tijd de grens trekken in bereikbaarheid voor privé en werk? Dat er een mobiele telefoon is, voicemail, whatsapp, social media en email, wil toch nog niet zeggen dat je altijd maar bereikbaar hoeft te zijn?
Het doet me denken aan het boek van Ricardo Semler “Het weekend van 7 dagen”, een Braziliaanse ondernemer die alle conventionele regels van organisaties aan zijn laars lapt en daarmee de omzet van zijn familiebedrijf wist te vergroten naar veertigmaal de oorspronkelijke omzet. Semler laat zien dat het veel eenvoudiger is dan het lijkt om een goede balans te vinden tussen werk en vrije tijd. Waarom zou je wel zondag je mails kunnen beantwoorden en niet op maandag overdag naar de bioscoop?
Ik geloof echt dat we anders mogen gaan werken, minder en beter. Met meer oog voor de mens, daar ligt de oplossing. Niet bij meer omzet met minder mensen of timemanagement cursussen. Daarin leren we alleen maar nog meer te doen in minder tijd.
We mogen opnieuw keuzes gaan maken in wat wel werkt en wat niet werkt voor onszelf. Laten we accepteren dat we allemaal anders zijn. Uniek met ieder onze eigen competenties, voorwaarden in werk en wat we belangrijk vinden in het leven. Als je een vierkantje bent, prop jezelf dan niet in een rond vakje.
Er bestaat geen ‘one size fits all’ aanpak.
Guido Wijers verwoordde het zo beeldend in zijn oudejaarsconference; “Fuck you, maak niet van jouw verwachting mijn verplichting!”
